Niesamowite spotkanie w trakcie finału XXIV edycji Konkursu Wydajemy Własną Książkę

W nawiązaniu do poprzedniego posta myślę, że już wszyscy odgadli kto jest autorem projektu kalendarza promującego 10-tą edycję Konkursu Wydajemy Własną Książkę i ideę Klubu Bibliotek Białych Kruków. Nie było to takie trudne zadanie. Dzieło jest oczywiście podpisane przez autorkę, w mało widocznym miejscu, ale czujne oko czytelnika nie mogło tego nie zauważyć. Autorką projektu kalendarza, tak jak przypinki, plastycznego wystroju stoisk targowych jest Małgorzata Kowalczuk-Jakubowska, towarzysząca i wspierająca konkurs od samego początku jego istnienia (o tym może innym razem ).
Ale właśnie ta myśl - wspomnienie ludzi, którzy mieli wpływ na tworzącą się koncepcję Projektu edukacyjnego Wydajemy Własną Książkę, towarzyszyła mi przy wsiadaniu do Autokaru (wielką literą, bo okazał się bohaterem wyprawy) wiozącego finalistów tegorocznej wojewódzkiej edycji konkursu WWK, na uroczystość wręczenia nagród do Ośrodka Szkoleniowego w Łucznicy.



 Przed oczami „stanęły” mi warsztaty Treść a forma książki prowadzone w bibliotece pedagogicznej na Bednarskiej w roku 1993 lub 94 przez… jak ta Pani się nazywała?…, mniejsza o to, było to tak dawno! Była przyjaciółką Marii i przyjechała właśnie z Łucznicy. Widzę, jakby za mgłą, te przepiękne, artystyczne „zabawki”, wykonane własnoręcznie, w które „ubierano” napisane wcześniej wiersze i opowiadania. Tak, działo się to w czasach, kiedy książki – zabawki nie były jeszcze powszechnie dostępne w marketach, powiem więcej, jeszcze tych marketów nie było! Ale robiliśmy za to przepiękne książki własnoręcznie... i co ważniejsze, robimy je do dziś! Kto nie wierzy może pojechać do MDK Muranów i zobaczyć, poczytać. Na szczęście udało nam się większość zachować i są dostępne dla czytelników w Bibliotece Białych Kruków, właśnie w MDK na ulicy Stawki w Warszawie. Ale wróćmy do relacji z Finału KWWK 2017. Proponuję słowa zastąpić obrazem.

.

Szczegółowe wyniki konkursu znajdują się na stronie MDK:
http://www.mdk-muranow.waw.pl/konkursy.html
Na zakończenie dodam tylko, że kiedy regulowałem rachunki u Pana Dyrektora Ośrodka, do pokoju weszła… Pani Zofia Bisiak (!) Właśnie ta Pani, o której tyle myślałem przed wyruszeniem w drogę. Ta, która była dla nas pierwszą inspiracją do wspaniałych projektów edytorskich. To spotkanie to chyba dobry znak na przyszłość, jak myślicie?
Wasz Stary Ornitolog.


Warto też zapoznać się z relacjami na stronach szkół:
Zespół Szkół nr 26 w Warszawie
Szkoła Podstawowa nr 6 im. Michała Elwiro Andriollego w Otwocku
Niepubliczna Szkoła Podstawowa. Jabłonna

Komentarze

  1. Łucznica cisza, spokój. Piękne miejsce.

    OdpowiedzUsuń
  2. Jak miło czytać o spotkaniu z Panią Zofią Bisiak!!! I tak, jak w czasie pierwszej edycji konkursu w ogrmonym stopniu umożliwiła nam swymi rekwizytami pobudzić wyobraźnię młodych uczestników, podnosząc poziom pierwszych dzieł - TAK WIERZĘ GŁĘBOKO, Stary Ornitologu - ŻE ZJAWIENIE SIĘ JEJ W ŁUCZNICY JEST ZWIASTUNEM DALSZYCH SUKCESÓW.
    Warto przypomnieć czym wzbogaciła nasze pierwsze warsztaty. A więc dla dzieci niewidzących była książka-wyklejanka z materiałów. Zadanie polegało na odgadnięciu (mając zasłonięte oczy) co może oznaczać dotykany materiał. Tiul - chmurę, tekturka - pień drzewa itp.
    Inną niezwykłą formą była dość duża, pokryta materiałem makieta - do rozwieszenia na ścianie oraz ogromne pudło różności: ptaszków, liści, fragmentów architektonicznych, postaci - opatrzonych "rzepami", umożliwiającymi przytwierdzanie do makiety w wybranym przez dzieci miejscu. To było coś pokrewnego z klockami - budzenie wyobraźni przez tworzenie. O tyle bogatsze od klocków, że barwne, przylepne, widoczne dla całej sali - umożliwiające "pisanie książki obrazem". Umożliwiało to wspólną zabawę - angażowanie całej grupy do wspólnego tworzenia, przez podrzucanie nowych pomysłów.
    Uffffffff.... Jak trudno było mi to opisać. Przepraszam za wszelkie błędy i wypaczenia.
    I jeszcze jeden rekwizyt - WĘDRUJĄCY PO KARTACH KSIĄŻKI JEDEN BOHATER. Dzięki tej małej książeczce z pustymi, białymi kartkami, przez które mogła wędrować żabka z modeliny - powstało dzieło nad dziełami. Książeczka o robaczku.
    Ale taki bohater mógł wędrować w dowolnie wybranym środowisku. Mała żabka mogła wskoczyć do stawu, wpłynąć w szywary, zaprzyjaźnic się z rybką.... Ale mogła przypadkiem znaleźć się na ulicy miasta, lub...... Nie wiem, co dalej lub....
    Jak ktoś nauczy mnie załączać zdjęcia - to pokażę tą żabią książeczkę. Z Zosią łaczy mnie wielka przyjaźń i książeczkę otrzymałam w prezencie.
    Wspomnienia... Wspaniałe wspomnienia... Maria Podlasiecka

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wspomnienia... Wspaniałe wspomnienia... zostańmy jeszcze na chwilę w tym klimacie cofając wydarzenia związane z "Wydawaniem Własnych Książek" w czasie o te kilka ... lat. Z mojej (bibliotecznej) perspektywy to "na początku było" konwersatorium prowadzone w PBW na Bednarskiej pod kierunkiem prof. Joanny Papuzińskiej, na którym omawialiśmy różne formy animacji czytelnictwa i pracy bibliotek na świecie ( Papuga, tak P. prof. nazywaliśmy w Instytucie Bibliotekoznawstwa, wróciła właśnie z Japonii). Przy okazji konwersatorium poznaliśmy bliżej P. Machnowską ze studium nauczycielskiego i Danutę Wawiłow poetkę i wspaniałego pedagoga. Ta ostatnia zagościła u nas w bibliotece na jakiś czas ze swoim Klubem Ludzi Artystycznie Niewyżytych prowadząc indywidualne konsultacje i zjazdy młodych poetów z całej Polski. Wspólnie przeprowadziliśmy również "eksperyment pedagogiczny". D. Wawiłow prowadziła na terenie szkół (m.in. w SP nr 194 na Żoliborzu) lekcje j. polskiego przybliżające dzieciom i młodzieży zagadnienia poezji, a dokładniej, jej tworzenia. Wiersze powstające pod kierunkiem D. Wawiłow publikowane były chyba w Filipince, tam też udzielała ona porad. Tak pojawiły się w bibliotece wiersze i inne utwory, które obrabialiśmy na komputerach ( warsztaty robił Wojtek Rozwadowski - w Tagu ), a "ubierała" w piękne formy Z. Misiak. Z eksperymentu, o którym było wyżej, wynikał pewien praktyczny wniosek: poloniści przygotowują się głównie do "rozbioru"utworów... żeby je tworzyć potrzebny jest nieco inny warsztat. Kosekwencją tej myśli było - zorganizowanie konkursu literackiego dla nauczycieli. P. Kurator Paszyński początkowo krzywo patrzył na ten pomysł, ale w końcu ufundował nagrody i wręczył je uroczyście w czytelni PBW na Bednarskiej. Konkurs organizował Paweł Głogowski, a jurorami byli również Joanna Papuzińska i Marek Nowakowski. Od razu się pochwalę, że jedną z nagród dostał nasz kolega z biblioteki Włodek Helman. Prace zostały opublikowane w kuratoryjnych "Poszukiwaniach" redagowanych przez P. Annę Rękawek. Książka to nie tylko utwór literacki. Nic też dziwnego, że na terenie biblioteki promowaliśmy również twórczość plastyczną nauczycieli, m. in. P. Beksiak ( mamy prof. J. Beksiaka). Gościliśmy też wystawę objazdową przygotowaną przez ONZ ukazującą bariery w dostępie do książki na świecie (we współpracy z dyr. Wiesławem Rudzkim). W kosekwencji zrobiliśmy własną, "polską"wystawę pokazującą cechy książek dla specjalnych grup użytkowników i rozpoczęło swoją działalność drugie konwerasatorium pod kierunkiem Aleksandry Niemczykowej dotyczące potrzeb czytelniczych dzieci specjalnej troski. A wszystko to było elementem poszukiwań efektywnych form promocji książki i czytelnictwa przez naszą bibliotekę... po organizację z Wydawnictwem Naukowym Semper I Warszawskich Targów Książki Naukowej. Później nastąpiła era naszego udziału w Targach organizowanych przez Andrzeja Pieniaka. Doświadczenia nasze zdobywane w praktycznym działaniu wykorzystywaliśmy do planowania pracy biblioteki oraz inspirowania i doskonalenia nauczycieli bibliotekarzy szkół Mazowsza (organizowaliśmy kursy bibliotekarskie, konferencje itp.).
      To taka burza mózgu wywołana przez P. Marię Podlasiecką, za co jej bardzo dziękuję. Sam z siebie nie napisał bym tego.
      Wasz Stary Ornitolog

      Usuń

Prześlij komentarz